Kres wszystkiemu położył ponowny uraz, który zakończył się ściąganiem krwi z kolana i gipsem na dłuższy czas. Lekarz nie pozostawił mi złudzeń wręczając stałe zwolnienie z WF i zakazując obciążania kolana. Oczywiście nie byłabym sobą gdybym całkowicie zrezygnowała z aktywności :-) obiecując sobie uważać na to co robię. no niestety kolejne 3 zwichnięcia tego kolana i kolejny krwotok spowodowały, że porzuciłam aktywność sportową na lata.
Nie będę też ukrywać, że obowiązki i brak czasu, a także brak tendencji do tycia nie był w żaden sposób motywacyjny, żeby coś robić.
Oczywiście wszystko do czasu :-)
Depresyjna chęć zmiany stylu życia oraz sugestia znajomego, że "w tym wieku już nie chodzi się na siłownie", która ubodła mnie do żywego :-) wywołały piorunującą reakcje :-)
Efekt- " ja wam udowodnię" podsycony przez moją córkę- sportowca, którą akurat odwiedziłam przeszedł moje najśmielsze oczekiwania :-)
Przez tydzień pod okiem mojej córki dzielnie ćwiczyłam na siłowni, co zapewne trudno by nazwać ćwiczeniem :-)
przynajmniej takie zdanie miało moje słońce :-)
W efekcie zakochałam się na nowo w aktywności fizycznej.
Początkowo w ciuchach córki bo ja nawet nie miałam co na siebie włożyć dzień po dniu odkrywałam mięśnie o których nawet nie wiedziałam, że mam.
Obecnie dumna posiadaczka całej kolekcji sportowych ciuchów nadal dzielnie usiłuje udowodnić, że się da :-)
Sama jestem bardzo zdziwiona ile radości mi sprawia taka aktywność.
Jedno jest pewne, nie warto rezygnować z aktywności sportowej w żadnym wieku. Musimy tylko znaleźć w sobie pasje i odpowiedni dla nas sport.
Bardzo polecam
